ای جـلـوه جـلال خـدا يـا ابـا الـحـسن            وی مظهـر جـمال خـدا يا ابـا الحسن
چون فاطمه تو بضعۀ خيرالبشرشدی            ديدار تو وصــال خـدا يــا ابا الحسن

ای هشتمين امير ولا حضرت رئوف

آقا بگـير دسـت مرا حضرت رئوف
تا زيـر سـايـۀ حـرم حـضرت تـوأيـم            ما سـر سـپـردۀ کـرم حضرت توأيم
از بسکه لطفِ جاريِ سلطانی اَت رسد            مـا سـائلان مـحـترم  حـضرت توأيم
دارالضيافه ات نه فقط در جوار توست

عالم ضيافت است وجنان سفره دار توست
باللَه زيـارت تـو مرا مشـهـد الحـسين            آری شهادت تو هـمان اَشهد الحسين
کن روزی ام که ازدر باب الجواد تو            از  مشهد الرضا بروم مشهـدالحسين
ما ريزه خوار خـوان نـعـيـم ولايـتـيم

زنـده به زير پـرچـم سـبـز هـدايـتـيـم
دل ها نشسته اند سر راهـت ای رضا            داريم اشـتـياق رخ مـاهـت ای رضا
گـفتی حديث سـلسـلـه را در ديـار ما            ايران سراسراست قدمگاهت ای رضا
ما عشق را ز نور صدايت شناخـتـيم

توحـيـد را بــه يُـمن ولايت شناخـتيم
تو آمدی که کشور ما حـيــدری شود            خاک شلمچه تا همه جا کوثری شود
آنـروز قـصـۀ شــهــدا را رقــم زدی            تـا امـتـی فـدای تو و رهـبـری شود
شـکر خدا که کوفه نشد اين ديارنور

تو مانـدی و قوام گرفت انـفـجار نور
شکـر خـدا که مـردم ما کـربـلايی اند            اهـل وفـا و عــاطـفـه و آشـنـايی انـد
شکـر خـدا که آب نـبـسـتـند بـر شـما            اين خود نشانه ای است که امت ولايی اند
افـسوس اهل جـورِ زمـانه خبر شدند

غافل خواص و اهل ستم معتبر شدند
آری حساب مردم ما ازعدو جداست            ايران هنوز از" ني عباس" درنواست
وقتی تورا ولايتِ عهدی سپرد خصم            دانست اهل فهم که اين حيله و جفاست
امـا شـمـا ز پـا نـنـشـسـتـيـد ای امـام

بر خـلـق، راه رشـد نبستـيـد ای امام
دين از مناظرات تو آن روزپا گرفت            ازعلم ومعرفت همه دل ها صفا گرفت
با هـجـرتِ تـو عـالـم آل پيـمـبراست            اسـلام در تـمام مـمـالک بـقـا گرفت
اما چـه زود، قـبلـه ما را عـدو ربود

گـرم طواف، کعـبه مـا را عدو ربود
گويـی وفــا به عهـد تو آقا حـرام شد            دور از خواص زهر جفايت بکام شد
خورشيدِ عمرِ زادۀ زهراغروب کرد            يعنی که افـتخار حـضورت تمام شد
بسکه زداغ مادرخود بوده ای حزين

بودی تمام عمر تو دلخون و دل غمین
پنجـاه بـار، زانـوی لـرزان تو خـميد            آن قامتِ چو سروِ خرامانِ تو خميد
انگـار مـيـلِ حجـره در بـسته داشتی            آمــد جـواد و بر سرِ دامان تو خـميد
شکـر خـدا کـه داغ جـوانت نديـده ای

در خاک و خون سرو روانت نديده ای
پـرپـر نـشـد جـوان تو پيـش نگـاه تو            خـنده نکـرد، دشـمن تـو بر سپـاه تو
مثل حسين، گيسـوی خـونين نديده ای            خواهر نـدید جسم تو در قـتـلگـاه تو
اشک پدر براي پسر هست جانگداز

نعش پسر کـنار پـدر هست جـانگداز